Thursday, June 11, 2015

ကရြတ္ေခြ ႏွင့္ေရခဲ ေသတၱာ

 

ကၽြန္မ ငယ္ ငယ္ ကဖတ္ဘူးခဲ့ တဲ့ ဝတၳဳ တုိေလး တစ္ပုဒ္ ရဲ႔ နာမည္ ပါ..။
ေရးတဲ့ ဆရာက ဝတၳဳတုိၿပဳိင္ပြဲ မွာ ဆုရတာ….ဆရာသိုက္ထြန္းသက္ လုိ႔ မွတ္ ထားမိပါတယ္..။ နာမည္ ကုိေဖၚျပဘုိ႔ မွားသြားခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ..ရွင့္။
ဝတၳဳ မွာ ေဖၚ ျပတာက တကယ့္အျဖစ္ အပ်က္ ေလးပါ..။
လမ္းတစ္လမ္း ထဲ မွာ ေက်ာင္းဆရာ အုိ တစ္ဦးရယ္ ႒ာန ဆုိင္ရာအရာရွိတစ္ဦး ရယ္ ေနပါတယ္..။
တစ္ေန႔ မွာ ေက်ာင္းဆရာ ပင္စင္မယူခင္ သူျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေျမေထာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့တဲ့ တပည့္တစ္ဦး ဟာ ကားႀကီးေမာင္းၿပီး ၊ ဇနီးမယားကလည္းလက္ဝတ္လက္စားအျပည့္အစုံ ဝတ္ၿပီး ပစၥည္း ပစၥယ ေတြ တပုံတပင္ နဲ႔ လမ္းထဲကုိ ေမာင္းဝင္လာပါတယ္..။
ဆရာက သူ႔တပည့္ ကသူ႔ဆီလာတယ္ အထင္ နဲ႔ သူရဲ႔ သစ္သားအိမ္ ဝင္းတံခါးေလးကေန ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနပါသတဲ့..။
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီကားေလး က သူ႔အိမ္ကုိ ေက်ာ္ၿပီး ႒ာန ဆုိင္ရာအရာရွိႀကီး တစ္ဦး ရဲ႔ တုိက္ေရွ႔ မွာ ရပ္လုိက္မွ….သူ႔ဆီမလာမွန္းသိသြားၿပီး သူ႔ရဲ႔ အိမ္ေလးထဲ ကုိ ျပန္ဝင္ခဲ့ပါတယ္..။
အဲဒီဆရာ ရဲ႔ ရင္ထဲ ဘယ္သုိ႔ ရွိမယ္ ကုိ စာေရးဆရာကေဖၚျပမထားပါဘူး..။
ေရ တစ္ ခြက္ အသုံးဝင္ၿပီးေသာက္သုံးခံရဘုိ႔ အတြက္ ေရအုိးေအာက္ကေန ပင့္ေဆာင္ မတင္ေပးထား ရတဲ့ *ကရြတ္ေခြ* လုိ ဘဝမ်ဳိး ဟာ ေက်ာင္းဆရာ ရဲ႔ ဘဝမ်ဳိးပါ..တဲ့..။
ရာထူးတက္ေအာင္၊ ႏုိင္ငံျခားသြားဘုိ႔ေကာ တျခား အခြင့္အေရးေတြ ေပးႏုိင္တဲ့ ႒ာန ဆုိင္ရာ အႀကီးအကဲ ေတြ ဆုိတာ ကေတာ့ *ေရခဲေသတၱာ* လုိ ပါလုိ႔ တင္စားေျပာ ဆုိခဲ့တဲ့ ဒီဝတၳဳေလး ကုိ ကၽြန္မ သတိရေနမိပါတယ္။
ကုိယ္တုိင္..ဆရာမ တစ္ေယာက္ ဘဝ ကုိ ေရာက္တဲ့ အခါ အဲဒီဝတၳဳေလးကုိ ျပန္ဖတ္ခ်င္မိပါတယ္..။ ကရြတ္ေခြ လုိ ေအးစိမ့္ လွတဲ့ ေမတၱာ တရား နဲ႔ ဘဝကုိ ေဆြးေျမ႔ သြား ေစတဲ့ ဆရာမ်ားဘဝကုိ တကယ္ ပဲ ႏွလုံးသားနဲ႔ ရင္းၿပီး အမွန္တကယ္ပဲ နားလည္ ခံစားတတ္လာ လုိ႔ပါပဲ..။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲကုိ ျပန္ဝင္သြားတဲ့ ဆရာ့ရဲ႔ႏွလုံးသားထဲက စကားလုံးေတြ ဝတၳဳ ထဲ မွာေဖၚျပမထားေပမဲ့... ဘာ..ဆုိတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ဖတ္လုိ႔ တတ္ေနခဲ့ပါၿပီ..။
သူတစ္ပါးနားလည္ ေအာင္ ရွင္းလင္းျပသ တတ္ေသာ ဆရာမ်ား သည္ ..စာအလြန္ဖတ္ရေသာ ဆရာမ်ားသည္ ....
သူမ်ားသိသလုိ စီးပြားေရးေသာ့ခ်က္မ်ား ၊ လုပ္ေဆာင္မႈ မ်ားကုိ သိတာခ်ည္းပါပဲ..။
သုိ႔ ေသာ္ ….
ထုိ စီးပြားေရး ႀကီးပြားခ်မ္းသာေရးအတြက္ အခ်ိန္မေပးပဲ
ဘဝ ရဲ႔ ႏုပ်ုိမႈေတြ..
သူ႔ရဲ႔ဖ်တ္လတ္တက္ၾကြ မႈေတြ
ထက္ျမက္ သြက္လက္ တဲ့ ဥာဏ္ပညာ ေတြ…..
ဆည္းပူးေလ့လာ အားေကာင္း တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ..
အဘုိးအတန္ဆုံး အခ်ိန္ေတြ..ကုိ သူျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ တဲ့ တပည့္မ်ား အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့ လုိက္တယ္..။
စာသင္ခ်ိန္ ၄၅ မိနစ္ဆုိေသာ္လည္း ထုိ ၄၅ မိနစ္ကုိ ရင္ဆုိင္ ဘုိ႔ ေစတနာမ်ားစြာ မိနစ္စကၠန္႔ မ်ားစြာ ကုိ ဝါသနာ ၊အနစ္နာ တုိ႔ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားၾက ရတာ မ်ဳိးပါ..။
မျမင္ရတဲ့ ေနာက္ကြယ္က အစုိင္အခဲက ထုထည္ အလြန္ႀကီးမားၾက တာကုိ တပည့္မ်ားမျမင္မသိမခံစားမိၾက တာမ်ားပါတယ္..။သိနားလည္ေပးသူ နည္း ပါးလွပါတယ္..။
ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ သေဘာ တရားကုိ တပည့္မ်ား နားလည္ ၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္ လုိ႔ ကၽြန္မ ေတြးေနမိပါတယ္..။
ဒါေၾကာင့္ သူ႔ဘဝ ဟာ *ကရြတ္ေခြ*လုိပါ ။
ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈလည္းရွိခ်င္မွရွိပါမယ္..။
သူမ်ားလုိ ျပည့္စုံခ်င္မွ ျပည့္စုံပါလိမ့္မယ္..ေက်းဇူးမတင္တတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ .....အထင္မေသးမိဘုိ႔ ၊ မေစာ္ကားမိဘုိ႔ အေရးႀကီးလွပါတယ္..။
သုိ႔ေသာ္ …..
ကၽြန္မ ရဲ႔ ဆရာမ ဘဝ မွာ ဒီလုိတပည့္မ်ဳိး ႀကဳံဆုံလာခဲ့ရင္ ေတာ့ ဝတၳဳထဲက *ကရြတ္ေခြ ဆရာ* လုိ ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေနပါ့မယ္..တိတ္တိတ္ပဲေျဖပါ့မယ္။
*ေရခဲေသတၱာ* ထဲေရာက္သြားတဲ့ ေရခဲေရေတြ ထာဝရေအးျမပါေစၾကာင္း ဆုေတာင္းပါမယ္..။
ကုိယ္က်ဳိး အတြက္ပါဝင္ ေနတဲ့ စြန္႔ လြတ္မႈ ၊ အက်ဳိးေမွ်ာ္တဲ့ ပူေဇာ္ မႈမ်ဳိးကုိ လုပ္ေဆာင္တတ္ၾကတဲ့ ေလာကသဘာဝ ကုိနားလည္ ေပးေနပါမယ္..။
ကၽြန္မ က တပည့္တစ္ဦး ျဖစ္ေနတ့ဲ ဘဝမွာေတာ့ တစ္ကားတစ္ခြန္း… အီးေမလ္း တစ္ေၾကာင္းမွ် ျဖင့္ ပင္ သင္ၾကားျပသေပးသူမ်ား …ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကုိ အနႏၱ ဂုိဏ္းဝင္ ဆရာသခင္ေက်းဇူးရွင္ မ်ားရယ္လုိ႔ အၿမဲသိမွတ္ပူေဇာ္ ေနပါ့မယ္..။ပူေဇာ္ တုန္႔ ျပန္ခြင့္မရွိေသး ရင္ေတာင္ ဆင္ျခင္ ေအာက္ေမ့သတိရကာ အၿမဲ ေဖၚျပေလးစားေနပါ့မယ္..။
• ဤ စာစု ျဖင့္ မသိနားမလည္ မႈမ်ားကုိ စိတ္ေစတနာျဖင့္ သင္ၾကားျပသခဲ့ေသာ ငယ္ စဥ္ ဘဝမွ အခုခ်ိန္အထိ ေက်းဇူးရွင္ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ား ကုိ ျမတ္ႏုိးတန္ဘုိးထားလ်က္ ရုိက်ဳိးဦးခုိက္ပူေဇာ္လုိက္ပါတယ္။

ေမတၱာျဖင့္
သစၥာအလင္း

Tuesday, June 9, 2015

ကၽြန္မ ရဲ႔ ဇရာ



ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔ က ကၽြန္မ နဲ႔ ျမန္မာ့ေအာ္ဂဲနစ္ စုိက္ပ်ဳိးေရးမိသားစု မ်ား ဟာ သံလ်င္ သဘာ၀တရားရိပ္သာ မွာ အလွဴဒါနမ်ား ျပဴလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္..။
သဘာ၀ တရားရိပ္သာ လုိ႔ဆုိရင္ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ား..လူမမာမ်ား ၊ စိတ္ေရာဂါေ၀ဒနာသည္မ်ား ၊ ခုိကုိးရာမဲ့သူမ်ား ၊ ဒုကၡသည္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကုိ ကူညီလက္တြဲ ကာသာသနာျပဳေနတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသာရ ရဲ႔ တရားရိပ္သာ ဆုိတာ သိၿပီးျဖစ္ၾကပါလိမ့္မယ္..။
ဇာတိ ဆုိတာ ရလာတဲ့ သူတုိင္း ဇရာ ဆုိတဲ့ အုိျခင္းဒုကၡ ကုိ ရင္ ဆုိင္ၾကရ မွာ အမွန္ပါ…။ ပဋိသေႏၶ၊ အုိနာေသ ဟု ေလးေထြရင္းျမစ္ ဒုကၡ ျဖစ္တယ္ ဆုိတာ…ကၽြန္မ မွာ သိရွိနားလည္ ထားေသာ္လည္း အုိမင္းမစြမ္း သူမ်ားရဲ႔ ျဖစ္အင္ကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ရတဲ့အခါ မွာေတာ့ စိတ္ႏွလုံးသည္ ညံ့သက္ငုတ္လ်ွဳိး သြား ခဲ့ပါတယ္..။
ဆရာေတာ္ရဲ႔ ႀကီးမားတဲ့ေမတၱာတရား… ေ၀ယ်ာ၀စၥ ၀ုိင္း၀န္းသူမ်ား ရဲ႔ ေစတနာ တရား မေလးစား မဦးညႊတ္ပဲ မေနႏုိင္ခဲ့ပါ..။
ကုိယ္က ကိုယ့္ခႏၶာ ကုိယ္ သယ္ႏုိင္ ေနေသးတာ မုိ႔ ဒီ လုိ အခ်ိန္ ေရာက္ဘုိ႔ အတန္ငယ္ ကာလ တစ္ခု ေ၀းေသးတယ္ လုိ႔ ထင္ေနေပမဲ့ အုိမင္းမစြမ္း ဆုိတဲ့ မစြမ္းသန္ေသာအခ်ိန္မွာ ဖ်တ္ကနဲ ေရာက္လာနုိင္ တာကုိလည္းကၽြန္မ ထည့္တြက္မိပါတယ္..။
ကၽြန္မ နဲ႔အတူ သုေတသနမ်ား..ပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ား လက္တြဲလုပ္ကုိင္ မယ္ လုိ႔ ႀကံစည္ေျပာဆုိေနတဲ့ မိတ္ေဆြ တစ္ဦး ဟာ ဖ်တ္ကနဲ ေလျဖတ္သြားခဲ့တာ..။ကၽြန္မ ကုိယ္ေတြ႔…ကုိယ့္ဆီ ဒီဒုကၡ အခ်ိန္မေရြးက်ေရာက္လာႏုိင္တယ္ဆုိတာ မထည့္တြက္ခ်င္လုိ႔ မရပါ..။
ကုိယ္က ဘယ္လုိ ၾသဇာေပးေစခုိင္းခဲ့သူ ျဖစ္ပါေစ… ဦးေဆာင္ ဦးရြက္ ျပဳေနသူျဖစ္ပါေစ……. မစြမ္း ေတာ့ပါဘူးဆုိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ..ေဘးကျပဳသမွ်…. ေကာင္းသည္ ဆုိးသည္ ေရြးခ်ယ္ ႏုိင္စြမ္းပင္မရွိ…၊ညင္းပယ္ႏုိင္အားမရွိ ၊တိတ္ဆိတ္စြာ လက္ခံ ရေတာ့သည္သာ..။
သဘာ၀ တရားရိပ္သာ ကေတာ့ လူ႔ေလာက ဇာတ္ခုံ မွ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိး မွ သရုပ္ေဆာင္မ်ား သဖြယ္ သခၤန္းစာမ်ား..သံေ၀ဂမ်ား..ဆင္ျခင္ဥာဏ္မ်ား ကုိ ေပးေ၀ေနတယ္ လုိ႔ ကၽြန္မ ကထင္ျမင္မိပါတယ္..။
ကုိယ္က ပစၥည္းဥစၥာ ရွာ ထားခဲ့ေသာလည္း အတူေနသူ တူ၊ တူမမ်ား က ေရႊ အတု ကို အစစ္ နဲ႔ လဲလွယ္ ယူထားပါသတဲ့..။ ၿပီးေတာ့မေယာင္မလည္ နဲ႔ သိမ္းသြင္းဆြဲေဆာင္ေခၚယူကာ သဘာ၀ ရိပ္သာ နားမွာ ပစ္ထားခဲ့ ပါတယ္။ ကုိယ္ ရွာထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းဥစၥာ က ခ်မ္းသာအစစ္ကုိ မေပးစြမ္းႏုိင္မကယ္တင္ႏုိင္တာကုိ ရုတ္တရက္ အစိမ္းသက္သက္ လက္ခံ လုိက္ရခ်ိန္မွာ စိတ္ကမခုိင္…. ယုိင္နဲ႔ လဲျပဳိရေတာ့တဲ့အဖြား..တစ္ေယာက္…။
၀မ္းနဲ႔ ဆီးက မလြတ္ေတာ့ အိမ္သာထုိင္ခုံေလး ကုတင္နားထားၿပီး ကုိယ့္ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္နံ႔ နဲ႔ကုိယ္ နပန္းလုံးကာေနရရွာေသာ အဖြားတစ္ေယာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မ တုိ႔ အလွဴ ပစၥည္းေပးတဲ့အခါ ရွဳိက္ႀကီးတစ္ငင္ ငုိခ် လုိက္ပါတယ္…။ အေႀကာင္းျပခ်က္ကုိမေျပာျပေသာ္လည္း တစ္ခါက သူရွာေဖြေကၽြးေမြး ျပဳစုယုယခဲ့ေသာ သားသမီးမ်ား၊ အသုိင္းအ၀ုိင္းမ်ား ကုိ သတိရသည္လား..နာက်ည္းသည္လား…၀မ္းနည္းအားငယ္ သည္လား မွန္းဆလုိ႔သာ ေတြးမိပါတယ္..။
အဖြားေဒၚတင္ၾကည္တဲ့..အသက္ က ၈၀ ရွိၿပီ..သားသမီး ကလည္းမပစ္ပယ္ခဲ့ပါ..အခုထိ ခင္တြယ္ ေနဆဲ..။ သုိ႔ေသာ္ သမီးက ၄၅ ႏွစ္ ဦးေႏွာက္ ကမေကာင္း ေဆးကလည္းကုေနရေသးဆုိေတာ့ ကုိယ့္ခႏၶာ၀န္ က ေလးလံ လွ ၿပီ ထင္တာ…ႏွစ္ေယာက္စာ ထမ္းရေတာ့မႏုိင္မနင္း..လမ္းေဘး ဆင္းေနရတဲ့ဘ၀…..။ တရားရိပ္သာ ေရာက္မွ ကူမဲ့ ကယ္မဲ့လက္မ်ား ဖမ္းဆုပ္ထားခဲ့ရ..သမီးကုိလည္းထားခဲ့ ဘုိ႔ စိတ္ခ်သြား..ရပါတယ္တဲ့..။
ကုတင္ ၁၀ လုံးခန္႔ ထည့္ထားတဲ့ တဲတန္းလ်ားရွည္ ေလးထဲ မွာေတာ့ အဖုိး လုိ႔ လည္းမဆုိႏုိင္…. သက္လတ္တန္း အမ်ဳိးသား တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ့ ေၾကာင္စီစီ မ်က္လုံးမ်ား အျပဴးသားနဲ႔..ကုတင္ တစ္လုံး မွာကေတာ့ ပုဆုိး ပင္မလုံခ်င္…။ ပုံမွန္ အေနအထားမဟုတ္ေလေတာ့ သူတုိ႔သည္ ႏုပ်ဳိစဥ္ က သူတုိ႔ ရဲ႔ ပုံမွန္စိတ္ ဓာတ္ ၾကံ့ခုိင္မႈ မ်ားကုိ တုိက္စားျဖဳိဖ်က္ ခဲ့တဲ့ မူးယစ္ေသစာ မ်ားသုံးစြဲခဲ့ေလသလား..ရယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းၾကည့္ရပါတယ္..။
ေသျခင္း တရားဆုိတာ အခ်ိန္မေရြး ဖ်တ္ကနဲ ေသႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့ မရဏာ ႏုႆတိ ကေတာ့ ေလယာဥ္စီးခ်ိန္ ၊ ကားစီးခ်ိန္ ၊ ရထားစီးခ်ိန္ ၊ ထုိင္ ေနခ်ိန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနခ်ိန္ Accident သတင္းမ်ားဖတ္မိေနခ်ိန္မွာ (ငါလည္း တေန႔ ဒီလုိ --- အခုေန ေသရင္ အကုန္ တန္းလန္းထားခဲ့ရမယ္) ဆုိတာ ႏွလုံးသြင္းသြင္းေနျဖစ္တာမုိ႔ ႏွလုံးသားဟာ ေသျခင္း သတိျဖင့္ ထုံေနခဲ့ပါတယ္..။
မေသပဲ ဒုကၡိတ ဘ၀ နဲ႔ အုိေနခဲ့ရင္ ဆုိတာ ကုိ ေတာ့ ထုိ ရိပ္သာ ေရာက္မွ ကၽြန္မျပက္ျပက္ထင္ထင္ ေတြး မိပါေတာ့တယ္..။ မၾကာခင္ က်ေရာက္လာေတာ့မဲ့ ကၽြန္မ ရဲ႔ အုိခ်ိန္ ၊နာခ်ိန္ ကုိ ကၽြန္မ ဘယ္လုိ ျပင္ဆင္ မည္ လဲဆုိတဲ ့အေတြး ကုိ မေတြးခ်င္လုိ႔မရ ကၽြန္မ စနစ္တက် ေတြးရပါေတာ့မယ္..။
ဒီအခ်ိန္ မွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ အသက္ ၈၃ ႏွစ္ ထိ လူ႔ေလာက ထဲေနသြားခဲ့ေသာေက်းဇူးရွင္မိခင္ႀကီး ႏွင့္ ၈၈ႏွစ္ထိ ေနသြားခဲ့ေသာေက်းဇူးရွင္ဖခင္ ႀကီး ႏွင့္ လက္ပြန္းတတီး ေနထုိင္ ခဲ့ဘူးေသာ ကၽြန္မ မွာ တစ္ခ်ိန္ မိဘ ေတြ နဲ႔ ေနခဲ့ရခ်ိန္ကုိ အထူးပဲ လြမ္း ဆြတ္ သတိရ မိပါတယ္…။
ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားျဖစ္တဲ့အျပင္ ၊ မုိးညွင္းဆရာေတာ္ဘုရား ႀကီး ရဲ႔ တရားရိပ္သာ မွာ တရားအားထုတ္ထားခဲ့ေသာ ကၽြန္မ ရဲ႔ေက်းဇူးရွင္ မိဘ ႏွစ္ပါးသည္ စနစ္တက် အုိ သြားခဲ့တာ ဆုိတာ (တစ္နည္း ) လူအုိဘ၀ကို စနစ္တက်ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္ ဆုိတာ ကၽြန္မ ျပန္ေတြးလုိ႔ ရခဲ့ပါတယ္..။
ကၽြန္မ စုိက္ပ်ဳိးေရးတကၠသုိလ္ စတက္ေတာ့ မိဘမ်ား ပင္စင္ယူတဲ့ႏွစ္ပါ..။ ကၽြန္မ ေက်ာင္းၿပီး လုိ႔ ျပန္လာခ်ိန္မွာ အုိမင္းတဲ့ ဘ၀ကုိ စနစ္တက် ျဖတ္သန္း ေနခဲ့တယ္..။ ေစ့စပ္ေခၽြတာ ေရးတရား ေဟာ ကာ ေနရာတကာ မိန္႔ခြန္းေခၽြေလ့ရွိေသာ ဖခင္ႀကီး မွာ တရားကက္ဆက္ တစ္လုံးျဖင့္ စားပြဲမွာ ထုိင္ကာ…ပရိယတၱိအသင္းမွ ေငြစကၠဴ အစုတ္မ်ားကုိ ျပဳျပင္ဖာေထး ၊ ဘဏ္မွာ အသစ္လွဲလွယ္ ေပးသည္ မွာ နိစၥဓူ၀အလုပ္..။
ဆုံးမ စကား အၿမဲေျပာ ကာအိမ္မႈကိစၥ မ်ားစီမံကြပ္ကဲ တတ္ေသာမိခင္ႀကီး မွာ နဂုိကထက္စကားနည္းသြားတယ္..။ မ်က္ေစ့မႈန္ လုိ႔ ကၽြန္မ အား ပရိတ္ေတာ္မ်ားကုိ စာလုံးမည္းမည္းႀကီးႀကီး နဲ႔ ေရးေပးရန္ေျပာပါတယ္..။
ကႏုတ္ပန္းျဖင့္ အလွဆင္ထားေသာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကၽြန္း ကုတင္ႀကီး ကုိျဖဳက္သိမ္းလ်က္ တစ္ေယာက္အိပ္ သစ္သားကုတင္ ႏွစ္လုံးကုိ စားပြဲျခားလ်က္ အေဆာင္လုိ ေနသြားသည္ မွာ ေသသည္အထိ..။
ကၽြန္မ မွတ္မိေနတဲ့ စကားလုံးတစ္ခု အခု ကၽြန္မ ျပန္လည္ပုံေဖၚ ၾကည့္မိပါတယ္..။ သမီးေရ.. *ဘဘ( ကၽြန္မ မွ လြဲ၍ အစ္ကုိ အစ္မမ်ားက အေဖ့ကုိဘဘ ဟုေခၚၾကပါတယ္) တုိ႔ အသက္ႀကီးလာၿပီး…ကေလးေတြ သားသမီး ေတြ ငရဲမႀကီးေအာင္ တတ္ႏုိင္သမွ် ေနသြားေတာ့မယ္* တဲ့..။
ရိပ္သာ မွ ျပန္လာစဥ္ အေတြး မွတဆင့္ ကၽြန္မ ဖခင္ႀကီးေျပာခဲ့ဘူးေသာ ထုိစကားလုံးကုိ ျပန္လည္ သတိရမိပါတယ္..။
-ပစ္ပယ္ ၾကေသာ သားသမီး..မ်ားလည္း ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္..။
-ယုယခ်စ္ခင္ ၾကေသာ သားသမီးတပည့္တပန္းမ်ားလည္း ရွိခ်င္ရွိပါလိမ့္မယ္..။
-ျပစ္မွား ေစာ္ကားၾကမဲ့ ကေလးမ်ားေတြ႔ခဲ့ရင္ေတာင္..မက်ဴးလြန္ ခင္ ကုိယ္အေနတတ္ဘုိ႔ လုိသည္ မဟုတ္ပါလား..။အေျပာတတ္ဘုိ႔ လုိသည္မဟုတ္ပါလား..။
တရားအသိ ျဖင့္ ကုိယ္ကၿငိမ္းေအးခဲ့ၿပီ ျဖစ္ ပါတယ္..။ သုိ႔ေသာ္လည္း...ကုိယ့္ရဲ႔ တရားစြမ္းအားေၾကာင့္ မသိနားမလည္ သူမ်ား ျပစ္မွားခဲ့ပါကတန္ျပန္ အား မသက္ေရာက္ေစ လုိပါ..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေနာ္…. ကၽြန္မ မၾကာခင္ေရာက္ရွိလာေတာ့ မဲ့ အုိမင္းမစြမ္း ဘ၀ ရဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ကေတာ့ ကေလး ေတြ ငရဲမႀကီး ေအာင္ ေနထုိင္ေပးဘုိ႔ ပါပဲ..။
ေမတၱာျဖင့္
သစၥာအလင္း
ဤစာစုျဖင့္ ရဲရင့္စြာ သာသနာျပဳလ်က္ရွိပါေသာ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ သဘာ၀ တရားရိပ္သာ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသာရကုိ ဦးညႊတ္ကန္ေတာ့အပ္ပါတယ္..။