ႏွင္သူမရွိ၊ျပန္ဘုိ႔ရွိ၏။

ေမေမခ်စ္ေသာသားသားနဲ႔မီးမီးေရ…

လြန္ခဲ့တဲ့၃၇ႏွစ္တာကာလကေပါ့..၁၉၇၁ ေဖေဖၚဝါရီလ ၂၁ရက္ေန႔ရဲ႔ ညေနခင္းအခ်ိန္ေလးမွာ ေမေမတုိ႔ရဲ႔ အိမ္ကုိ မုန္တုိင္းေမႊသလုိ သတင္းဆုိးတစ္ခု ဝင္ေရာက္ လာခဲ့ပါတယ္။ ပန္းဆုိးတန္း ဒလကူး တုိ႔သေဘာၤဟာ ဂ်ပန္ပင္လယ္ကူးသေဘၤာ နဲ႔႔ဝင္တုိက္ နစ္ျမဳပ္သြားတယ္ ဆုိတဲ့သတင္းပါပဲ။

ေမေမ့ အေဖ သားတုိ႔ဘုိးဘိုးႀကီး စီးနင္းလုိက္ပါသြားမယ္လုိ႔ အဲဒီေန႔မနက္ကတင္ေျပာခဲ့တာကုိး။ ဘုိးဘုိးတုိ႔ေမြးရပ္ဇာတိဟာ ဒလ နဲ႔တြံေတးသြား ကားလမ္းနေဘး မွာရွိပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ က်င္း ပတဲ့ရြာ ဘုရားပြဲကုိ သြားဘုိ႔ ေမေမ့အေဖဟာသူ႔ရဲ႔ ဝမ္းကြဲညီမ ၁-ဦး တူတူမႏွစ္ဦးနဲ႔အတူ ခ်ိန္းဆုိခဲ့ပါတယ္။

ညေနေလးနာရီခြဲ ထြက္တဲ့သေဘာၤ ဆုိေတာ့ေသခ်ာပါတယ္လုိ႔ဆုိရင္ ေမေမ့---ေမေမ သားတုိ႔ဖြားဖြား ဟာေက်ာင္း ကျပန္လာတဲ့ ျခင္းေတာင္းေလးကုိေဘးမွာ ခ်ၿပီး ရႈိက္ႀကီးတစ္ငင္ ငုိေၾကြးရွာပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းသတင္းလာ ေမးတဲ့ သူေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္သြားတဲ့အိမ္ေလးမွာ အရပ္ထဲက မ႑ပ္ထုိး ၾကသတင္းေမးၾကနဲ႔---ေမေမဟာလည္း မ်က္ေစ့သူငယ္ နားသူငယ္----ခုိကုိးရာမဲ့ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ဝမ္းနည္းဆုိ႔တက္လာခဲ့ပါတယ္။

အတူသြားတဲ့ ေမေမ့ အေဒၚ ေတြ ဝမ္းကြဲအကုိ အမ--ေတြ ကလည္း တစ္လမ္းတည္းေနၾကတာဆုိေတာ့ ေသာကပင္လယ္ေဝခဲ့ၾကရတာ…။ေမေမ့ အစ္ကုိႀကီး ႏွစ္ ေယာက္ကေတာ့ ပန္းဆုိးတန္းဆိပ္ကမ္းကုိသြားခဲ့ပါၿပီ။
ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ေမေမတုိ႔ဝမ္းကြဲ ဦိးေလးတစ္ေယာက္အိမ္ကုိ ေရာက္လာပါတယ္…။ ငါသေဘာၤမထြက္ခင္ ဆင္းႏႈတ္ဆက္တာ သူတုိ႔ကုိနင္တုိ႔အေဖသေဘာၤ ေပၚပါမသြားဘူး ဆုိတဲ့စကားေလး ေၾကာင့္ေမေမတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလးသန္းကာ တက္ၾကြလာပါတယ္။

တုိးေအး သေဘာၤကုိ ဝင္တုိက္တာကုိ တုိက္တာလည္းျမင္လုိက္ရတယ္တဲ့..။အဲဒီေတာ့မွ စုံစမ္းဘုိ႔သတိရၿပီးေမေမ့ အစ္ကုိေတြျပင္ဆင္ၾကပါ ေတာ့တယ္..။ စိတ္ထက္သန္ တဲ့ အစ္ကုိ အငယ္ဆုံး-ဘဘေက်ာ္ ကခ်က္ခ်င္း စက္ဘီးဆြဲၿပီး ပန္းဆုိးတန္းဆိပ္ကမ္းကို နင္းပါေတာ့တယ္…။

ကယ္ဆယ္ ေရးေတြ အေလာင္းသယ္တာေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ပန္းဆုိးတန္းဆိပ္ကမ္းကုိ သမၸန္ ငွားစက္ဘီးတင္ ကူးကာ ဒလ ဆိပ္ကမ္းေရာက္ တာနဲ႔စက္ဘီးကုိ အသားကုန္ နင္းပါတယ္…။

ရြာထိပ္ကုိဝင္ထဲက အေဖေရ----လုိ႔ေခၚၿပီး ဝင္သြားတာ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတုိင္းဘုိးဘုိးကုိ အသက္ရွင္လွ်က္ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္..။သူဟာ မနစ္ျမဳပ္ခင္ ထြက္တဲ့အေခါက္ကုိ စီးခဲ့တာတဲ့ ၃နာရီ ခြဲအေခါက္ေပါ့ေလ..။ အ.ထ.က(၄)အလုံမွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္တဲ့ ဘုိးဘုိးဟာ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္က်ရင္း အဂၤလိပ္စာေန႔ မုိ႔ေက်ာင္းသားေတြေစာၿပီးတာမုိ႔ေ က်ာင္းေစာေစာဆင္းခဲ့တယ္ ဆုိပါတယ္။

သေဘာၤဆိပ္ကုိ တစ္နာရီ ေစာေရာက္ေနေလေတာ့---- သူတုိ႔က သုံးေယာက္ ေတာင္ရွိတာပဲ မေစာင့္လုိ႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္ အေတြးကဝင္လာတာတဲ့။ စိတ္ထဲမယ္ ဘယ္လုိျဖစ္တယ္မသိ ၃နာရီခြဲေခါက္ကုိ စီးနင္းလုိက္ပါၿပီး ရြာကုိေဘးကင္းစြာ ေရာက္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

သူေဘးကင္းခဲ့တာကုိ ဝမ္းမသာႏုိင္ပဲ တူတူမေလးနဲ႔ ညီမကုိခ်န္ထားခဲ့ သလုိျဖစ္ရတယ္လုိ႔ ယူႀကဳံးမရျဖစ္ရွာ ပါတယ္။အင္မတန္ ေမတၱာတရားႀကီးမားတဲ့သူပါ။

တကယ္ေတာ့လည္းသားသားမီးမီးမီးေရ--အဲဒီတစ္ခါ တုံးက အႏၱရာယ္ကင္းခဲ့ေပမဲ့ ၂၀၀၈ ဇူလုိင္လ အသက္ ၈၈ ႏွစ္မွာေတာ့ အာလုံးသြားရမဲ့လမ္းကုိ သြားရပါေတာ့တယ္.။

ေမေမ့အတြက္ေက်နပ္စရာက မဆုံးခင္ တစ္လခြဲတာ ကာလ မွာ အခ်ိန္ျပည့္နီးပါး တူတူေနခဲ့ရတယ္။ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ တုိ႔ေခတ္ ကေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဘုိးဘုိးဟာ ပင္နီဖ်င္ၾကမ္းအက်ၤီ ကုိသာ အျမဲဝတ္ တတ္တာပဲ။ ဆုံးမဲ့ လမွာ ေတာ့ ေမေမ့ကုိရွပ္အက်ၤီ အသစ္ေတြခ်ည္း ဝယ္ခုိင္းခဲ့တာ။ ဘုရားေတြပုိ႔ခုိင္း ခဲ့တာ။ ေနာက္ဆုံး မလြန္ဆန္လွဴအသင္းမွာ ေငြပေဒသာပင္စုိက္ခုိင္းခဲ့တာ ။ ေမေမ ကုိကုသုိလ္ေတြ ေပးခဲ့တာျဖစ္မွာပါပဲ ဆုိတာ အခုမွေတြးမိတယ္။

ဘာေရာဂါ ေဝဒနာမွမရွိတာ--ဆုံးမယ္ဘယ္ထင္ပါ့မလဲ။--- အထူးကုဆရာဝန္ကုိယ္တုိင္က အဆုတ္ေရာင္တာ ေလးပါလုိ႔ မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့တာပါပဲ..။ ေမေမ ကေတာ့ ခံစားသိနဲ႔ သိေနခဲ့တယ္…။ တေနကုန္ ျပဳစုခဲ့ၿပီး ၂ နာရီသာအိပ္လုိက္တာ ည ၁၁နာရီေလာက္က်ေတာ့ အလုိလုိ မသိစိတ္ကႏုိးၾကားလာသလုိ ထထုိင္ေနမိတယ္။

သမီး မနက္မုိးလင္းၿပီလားတဲ့--ည ၁၁နာရီခြဲပါ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ အေဖလုိ႔ဆုိေတာ့--ေအာ္ ဘုရား ထရွစ္ခုိးမလုိ႔ပါသမီးရယ္တဲ့။ သတိလည္းတစ္ခ်က္မွ လြတ္မေနဘူး။ အေဖ့အိပ္ယာေဘးမွာ Dream Bed နဲ႔အိပ္တဲ့ေမေမ့အတြက္ ျခင္ေထာင္ေထာင္ရင္း နံရံကပ္နာရီ ျပဳတ္ က်သြားတာကုိေတာင္ နာရီကဘယ္ရာက္ သြားလဲေမးေနေသးတာ။ အဖ်ားလည္းရွိမေနဘူး။ ေရသာက္မယ္လုပ္ေတာ့ ဆြဲထူ မၿပီးထုိင္ေစၿပီး ေရတုိက္ခဲ့တာေနာက္ဆုံးပါပဲ။ဆီးတည္ေတာ့ ဆီးက ထြက္မလာေတာ့ပါ။

ထုိင္ေနတုံး ေဆးတုိက္၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္းေနခ်ိန္မွာ၊တုိင္းတာလုိ႔မရ ေတာ့ Error ျပမွ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လုိက္မိပါတယ္…။စုစုေပါင္း ၃မိနစ္ ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္..။
ေမေမ့ညာလက္ေပၚ ေခါင္းကုိမွီ တင္ထားရင္းဘယ္လက္က ႏွလုံးသားကုိ ဖိထားလုိ႔ ေမေမသရဏဂုံ ရြတ္ဆုိေပးေနလုိက္တယ္။ ေမေမ့ မမႀကီး ကုိ ေအာ္ေခၚတယ္။ ပ႒ာန္းစရြတ္ပါတယ္။

အနႏၱရပစၥည္း အေရာက္မွာပဲ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ကုိ မႈတ္ထုတ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ျမန္လုိက္တဲ့ေသျခင္းတရားရယ္ ---မ်က္ဝါးထင္ထင္ျပသလုိက္တာပါပဲ။
ေမေမ မငုိခဲ့ပါ- ကေလးတုိ႔ေရ..။ မေသခင္ စိတ္ခ်မ္းသာေစခဲ့တယ္။ ေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းေစခဲ့တယ္။ ေသၿပီးတာဝန္ကေတာ့ အမွ်ေဝဘုိ႔ပဲရွိေတာ့တာပါပဲ..။

**ေက်းဇူးရွင္အေဖ…သမီးလွဴဒါန္းရေသာဒါနကုသုိလ္၊ အေဖသင္ေပးတဲ့ ပညာျဖင့္ စာေပေရးသားရေသာ-ဓမၼဒါနကုသုိလ္၊ ေဆာက္တည္ရေသာ သီလကုသုိလ္၊ ပြားမ်ားအားထုတ္ရေသာ သမထဘာဝနာ၊ဝိပႆနာဘာဝနာ ကုသုိလ္တုိ႔၏ အဘုိ႔ဘာဂကုိ သမီးႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ် အမွ်ရပါေစရန္ အမွ် အမွ် အမွ် ေပးေဝပါ တယ္ အေဖ… ေရာက္ရာ႒ာန ဘုံဘဝ မွ ဝမ္းေျမက္ႏုေမာ္-သာဓု ေခၚလုိက္ပါအေဖ…။***
မရဏာႏုႆတိ နွင့္သံေဝဂ ရယူေစရန္ ဤ ကဗ်ာ ႏွစ္ပုဒ္ ဓမၼဒါနျပဳပါရေစရွင့္။

မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ဓမၼဘ႑ာဂါရိက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားေတာ္မူေသာ---

ရုပ္နာမ္ဓမၼ၊သခၤါရတုိ႔..ကုိယ္ကဤပုံ၊ ျဖစ္လုိတုံလည္း…
တစ္ဖုံဆင္ကြဲ၊ သူတနဲျဖင့္၊ေဖာက္လြဲတတ္စြာ ဓမၼတာကုိ
ပညာစကၡဳ၊ ေမွ်ာ္ေထာက္ရႈ၍…
ယခုပင္လွ်င္၊ မအုိခင္က..ႀကဳိတင္ေကာင္းမႈ၊ ႀကဳိးစားျပဳေလာ့..
ယခုပင္လွ်င္၊ မနာခင္က…ႀကဳိတင္ေကာင္းမႈ၊ ႀကဳိးစားျပဳေလာ့..။
ယလုပင္လွ်င္၊ မေသခင္က..ႀကဳိတင္ေကာင္းမႈ၊ ႀကဳိးစားျပဳေလာ့…။
ရတုခ်ိန္ေထာက္..ဤခါေရာက္မွ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ခႏၶာ..ေသစိမ့္ငွာဟု..
သတၱဝါခပင္း၊ ရွင္ေသမင္းႏွင့္၊ မိတ္သင္းဖြဲ႔လ်က္၊ ခ်ိန္းအခ်က္လွ်င္..တစက္ကမွမရွိၾကဘူး။
အပၸမာေဒန၊ဘိကၡေဝ သမၸာေဒထ၊ဘုရားစကား၊လုိက္နာပြားကာ၊ တရားလက္မလႊတ္ေစႏွင့္..။

ဧည့္သည္

မင္းတုိ႔လာလည္း..ငါ့မွာတားခြင့္မရွိပါ……။
မင္းတုိ႔သြာလည္း ဟန္႔တားပုိင္ခြင့္မရွိပါ..။
ငါသည္ပင္မူေခၚသူမရွိ..ေရာက္လာမိစဥ္..
ႏွင္သူမရွိ..ျပန္ဘုိ႔ရွိ၏။
ငါေနသည့္အိမ္..၊ငါ၏အိမ္ဟု
ငါ့အိမ္မွထား၊ငါ့မယားႏွင့္
ငါ့သားသမီး၊ငါ့ပစၥည္းဟု
ယူသည္းစိတ္စြဲ၊အမွတ္လြဲခဲ့..။
အမွန္မွာမူ..
ငါလာေသာ အခါ..လက္ဗလာတည့္
ျပန္ရပါလွ်င္ လက္ခ်ည္းပင္တည္း။
ငါ့တြင္ကုိယ္ပုိင္မရွိတကား။
လာသူလာလည္းလာစမ္းပါေစ..မဆီးေလႏွင့္..။
သြားသူသြားလည္းသြားစမ္းပါေစ….မတားေလႏွင့္..။
တုိ႔တေတြမွာ..သဘာဝလွ်င္..အမိရင္ဝယ္..
ထြက္ဝင္ခုိနား၊ခရီသြားသည့္…အားလုံးဧည့္သည္ခ်ည္းပါတကား။

(၈.ရ.၂၀၀၈ ေန႕တြင္ဘဝတစ္ပါးသုိ႔ေျပာင္းသြားကြယ္လြန္ခဲ့ေသာ ေက်းဇူးရွင္ ဖခင္ႀကီး ေသဆုံးျခင္း တစ္ႏွစ္ျပည့္ အထိန္းအမွတ္ ဤစာစုျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီမုိး ရွိခုိးကန္ေတာ့လုိက္ပါသည္ ။)
ဓာတ္ပုံမွာ မဆုံးပါးခင္ တစ္ပတ္အလုိ ေလးျဖစ္ပါသည္။