“ပီတိၾကြေဆး”
(ႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္စကား)
-----
ရင္းရဲနဲ႔ မႏၲေလး လြန္ထိုးေနရတယ္ . . . ဒကာမႀကီးေရ . . .။ မႏၲေလးက ထြက္ခဲ့တဲ့ကားက မူးျမစ္ မေက်ာ္ခင္ ေညာင္ပင္၀န္းမွာ နာရီ၀က္ေလာက္နားတယ္။ ထမင္းစား နားတာ။ မႏၲေလး-မံုရြာ-ေရဦး ကားလမ္းမကို အမွီျပဳၿပီး ၀မ္းစာရွာက်တဲ့ ေစ်းသည္ေက်းရြာေတြထဲမွာ ေညာင္ပင္၀န္းက အလုပ္အျဖစ္ဆံုး ထင္တာပဲ။ မံုရြာ-မႏၲေလး ႏွစ္ၿမိဳ႕ရဲ့ အလယ္မွာ ရွိတာကိုး။ ပထ၀ီ အေနအထား အားသာခ်က္ေၾကာင့္ တစ္ျခားရြာေတြထက္ သာသြားတာေပါ့။ ဒီပဲယင္းကြဲမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးသင္တန္း ေပးတုန္းက ေညာင္ပင္၀န္း ေရာက္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့။ အဲ့ဒီမွာ ကားနားေတာ့ ဒကာမႀကီးရဲ့ ေမြးေန႔ကို သတိမရခဲ့ေသးဘူး။ ကားက မံုရြာက်ေတာ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ နားျပန္ေရာ။ ခရီးသည္ စုဖို႔ နားတာ။ မံုရြာမွာ ဂိတ္ဆံုးတဲ့သူ မ်ားေတာ့ ကားထဲမွာ ခံုလြတ္ေတြ မ်ားလာတာကိုး။ ကားနားတုန္း ကားေပၚကဆင္းၿပီး အြန္လိုင္းတက္ေတာ့မွ သတိထားမိတယ္ ဒကာမႀကီး အသက္ငါးဆယ္ . . . . .။
မံုရြာကေန စိုင္ျပင္ႀကီးေရာက္ဖို႔ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ဆက္စီးရအံုးမယ္။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္စကား ဘာေျပာရမလဲ ကာစီးရင္း စဥ္းစားရတာေပါ့။ အင္တာနက္လိုင္းကေတာ့ မံုရြာက ထြက္တာနဲ႔ ျပတ္သြားၿပီ။ ေရးၿပီး ေနာက္မွ postတင္ရမွာေပါ့။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ တရားျပ ဆံုးမရရင္ ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားမိေသးတယ္။
စိုင္ျပင္ႀကီးက “ရာဟုလာ” ဓမၼသင္တန္းေက်ာင္း (ယာယီ)မွာ ခဏနားၿပီး ရင္းရဲသြားမယ္၊ ရင္းရဲက ဒကာမႀကီးရဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးသင္တန္းဆင္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို “မင္းတို႔ ဆရာမႀကီး အသက္ငါးဆယ္ ျပည့္ၿပီ။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ အမွတ္တရစကား ေျပာၾက . . .”ဆိုၿပီး သူတို႔ စကားေတြကို postတင္လိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲလို႔လည္း စိတ္ကူးမိေသးတယ္။
ရင္းရဲနဲ႔ စိုင္ျပင္က ဒကာမႀကီး ေရာက္တုန္းကထက္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းေနၿပီ။ လမ္းျပင္ထားၾကတာ။ ေျမသားလမ္းေပမယ့္ ေက်ာက္ေသးေလးေတြ ျဖဴးထားတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ညက္တယ္။ ဂ်င္းေက်ာက္ခင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကတာပဲ။ စိုင္ျပင္ကေန ရင္းရဲေရာက္ဖို႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ သြားရမွာကို မသြားျဖစ္တာ။ စိုင္ျပင္မွာ အလုပ္ရွိေနလို႔။ ေနာက္ေန႔က်မွ သြားေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္တယ္။ အာဇာနည္ေန႔မို႔။ ဒီေတာ့ တပည့္ေတြဆီက ဘာစကားမွ မယူခဲ့ရေတာ့ဘူးေပါ့။ မေစာင့္ႏိုင္တာနဲ႔ သူတို႔ကိုေတာင္ မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ သူတို႔ စိုက္ထားတဲ့ သစ္ပင္ေတြ၊ ပ်ိဳးပင္ေတြပဲ ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းေတာ္ စိမ္းလန္းစိုေျပေရးကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္လုပ္ထားၾကတာပဲ။ စိုက္ပ်ိဳးေရး သင္တန္းဆင္းေတြဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့ေလ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ စိမ္းစိမ္းစိုစိုေတြက ဒကာမႀကီး စိုက္ခဲ့တဲ့ အပင္ေတြပါ။
မႏၲေလး ျပန္ေရာက္တဲ့ထိ ဒကာမႀကီးအတြက္ ေမြးေန႔ အမွတ္တရစကား စဥ္းစားလို႔ မရေသးဘူး။ အြန္လိုင္း တက္လိုက္ေတာ့မွပဲ ေျပာစရာ ျပန္ေပၚလာတယ္။ ဖိုးသားဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက လာchatတယ္။ “ဦးဇင္း တပည့္ေတာ္ ဒီေန႔ အစၥေရး ေရာက္ၿပီ”တဲ့။ “ဖုန္းကဒ္ မ၀ယ္ရေသးလို႔ ဖုန္းမဆက္ႏိုင္ေသးဘူး။ အဆင္ေျပေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါဘုရား”တဲ့။
သူလည္း ဒကာမႀကီးရဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရး တပည့္ပဲေလ။ အစီအစဥ္ အေသးစိတ္ မသိရေပမယ့္ သူတို႔ စိုက္ပ်ိဳးေရးသင္တန္း ဆက္တက္ဖို႔ ဒကာမႀကီးတို႔က အစၥေရး လႊတ္ေပးတယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိတာေပါ့။ သူတို႔ ဆိုတာက . . . က်န္တဲ့ရင္းရဲက ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ တကိုင္ကိုင္နဲ႔ သိပ္မေ၀းေတာ့တဲ့ သူတို႔ သြားရမယ့္ အလွည့္ကို ေစာင့္ေနၾကတယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ စိမ္းစိမ္းစိုစိုေတြလည္း ဒကာမႀကီး စိုက္ခဲ့တဲ့ အပင္ေတြပါပဲ။
အဲဒါေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ လန္းဆန္းႏိုင္မလဲ ဆိုတာေတာ့ အေျခအေန အခ်ိန္အခါကို ဘယ္သူ သိႏိုင္မွာလဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိုက္ပ်ိဳးေရး ပါေမာကၡ ဆရာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ပီတိေတြစားၿပီး ဒီေန႔ကစ ႏွစ္တစ္ရာတိုင္ေအာင္ ဆက္လက္ စိမ္းလန္းႏိုင္ပါေစ။
:)
ေမတၱာျဖင့္
အာစာရ
-----
Comment:
၁ဂရက္ေန႔ ေမွာင္ရီပ်ိဳးမွ ရြာေရာက္တာ၊ ေက်ာင္းပိတ္မွာမို႔ မေစာင့္ေတာ့ပဲ ၁၉ရက္ေန႔ ေစာေစာျပန္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အပင္စိမ္းစိမ္းေတြ ဓာတ္ပံု မရိုက္ခဲ့ရဘူး။ အရင္တုန္းက ရိုက္ထားတဲ့ လူပင္ဓာတ္ပံုကိုပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။
(ႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္စကား)
-----
ရင္းရဲနဲ႔ မႏၲေလး လြန္ထိုးေနရတယ္ . . . ဒကာမႀကီးေရ . . .။ မႏၲေလးက ထြက္ခဲ့တဲ့ကားက မူးျမစ္ မေက်ာ္ခင္ ေညာင္ပင္၀န္းမွာ နာရီ၀က္ေလာက္နားတယ္။ ထမင္းစား နားတာ။ မႏၲေလး-မံုရြာ-ေရဦး ကားလမ္းမကို အမွီျပဳၿပီး ၀မ္းစာရွာက်တဲ့ ေစ်းသည္ေက်းရြာေတြထဲမွာ ေညာင္ပင္၀န္းက အလုပ္အျဖစ္ဆံုး ထင္တာပဲ။ မံုရြာ-မႏၲေလး ႏွစ္ၿမိဳ႕ရဲ့ အလယ္မွာ ရွိတာကိုး။ ပထ၀ီ အေနအထား အားသာခ်က္ေၾကာင့္ တစ္ျခားရြာေတြထက္ သာသြားတာေပါ့။ ဒီပဲယင္းကြဲမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးသင္တန္း ေပးတုန္းက ေညာင္ပင္၀န္း ေရာက္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့။ အဲ့ဒီမွာ ကားနားေတာ့ ဒကာမႀကီးရဲ့ ေမြးေန႔ကို သတိမရခဲ့ေသးဘူး။ ကားက မံုရြာက်ေတာ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ နားျပန္ေရာ။ ခရီးသည္ စုဖို႔ နားတာ။ မံုရြာမွာ ဂိတ္ဆံုးတဲ့သူ မ်ားေတာ့ ကားထဲမွာ ခံုလြတ္ေတြ မ်ားလာတာကိုး။ ကားနားတုန္း ကားေပၚကဆင္းၿပီး အြန္လိုင္းတက္ေတာ့မွ သတိထားမိတယ္ ဒကာမႀကီး အသက္ငါးဆယ္ . . . . .။
မံုရြာကေန စိုင္ျပင္ႀကီးေရာက္ဖို႔ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ဆက္စီးရအံုးမယ္။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္စကား ဘာေျပာရမလဲ ကာစီးရင္း စဥ္းစားရတာေပါ့။ အင္တာနက္လိုင္းကေတာ့ မံုရြာက ထြက္တာနဲ႔ ျပတ္သြားၿပီ။ ေရးၿပီး ေနာက္မွ postတင္ရမွာေပါ့။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ တရားျပ ဆံုးမရရင္ ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားမိေသးတယ္။
စိုင္ျပင္ႀကီးက “ရာဟုလာ” ဓမၼသင္တန္းေက်ာင္း (ယာယီ)မွာ ခဏနားၿပီး ရင္းရဲသြားမယ္၊ ရင္းရဲက ဒကာမႀကီးရဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးသင္တန္းဆင္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို “မင္းတို႔ ဆရာမႀကီး အသက္ငါးဆယ္ ျပည့္ၿပီ။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ အမွတ္တရစကား ေျပာၾက . . .”ဆိုၿပီး သူတို႔ စကားေတြကို postတင္လိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲလို႔လည္း စိတ္ကူးမိေသးတယ္။
ရင္းရဲနဲ႔ စိုင္ျပင္က ဒကာမႀကီး ေရာက္တုန္းကထက္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းေနၿပီ။ လမ္းျပင္ထားၾကတာ။ ေျမသားလမ္းေပမယ့္ ေက်ာက္ေသးေလးေတြ ျဖဴးထားတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ညက္တယ္။ ဂ်င္းေက်ာက္ခင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကတာပဲ။ စိုင္ျပင္ကေန ရင္းရဲေရာက္ဖို႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ သြားရမွာကို မသြားျဖစ္တာ။ စိုင္ျပင္မွာ အလုပ္ရွိေနလို႔။ ေနာက္ေန႔က်မွ သြားေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္တယ္။ အာဇာနည္ေန႔မို႔။ ဒီေတာ့ တပည့္ေတြဆီက ဘာစကားမွ မယူခဲ့ရေတာ့ဘူးေပါ့။ မေစာင့္ႏိုင္တာနဲ႔ သူတို႔ကိုေတာင္ မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ သူတို႔ စိုက္ထားတဲ့ သစ္ပင္ေတြ၊ ပ်ိဳးပင္ေတြပဲ ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းေတာ္ စိမ္းလန္းစိုေျပေရးကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္လုပ္ထားၾကတာပဲ။ စိုက္ပ်ိဳးေရး သင္တန္းဆင္းေတြဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့ေလ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ စိမ္းစိမ္းစိုစိုေတြက ဒကာမႀကီး စိုက္ခဲ့တဲ့ အပင္ေတြပါ။
မႏၲေလး ျပန္ေရာက္တဲ့ထိ ဒကာမႀကီးအတြက္ ေမြးေန႔ အမွတ္တရစကား စဥ္းစားလို႔ မရေသးဘူး။ အြန္လိုင္း တက္လိုက္ေတာ့မွပဲ ေျပာစရာ ျပန္ေပၚလာတယ္။ ဖိုးသားဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက လာchatတယ္။ “ဦးဇင္း တပည့္ေတာ္ ဒီေန႔ အစၥေရး ေရာက္ၿပီ”တဲ့။ “ဖုန္းကဒ္ မ၀ယ္ရေသးလို႔ ဖုန္းမဆက္ႏိုင္ေသးဘူး။ အဆင္ေျပေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါဘုရား”တဲ့။
သူလည္း ဒကာမႀကီးရဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရး တပည့္ပဲေလ။ အစီအစဥ္ အေသးစိတ္ မသိရေပမယ့္ သူတို႔ စိုက္ပ်ိဳးေရးသင္တန္း ဆက္တက္ဖို႔ ဒကာမႀကီးတို႔က အစၥေရး လႊတ္ေပးတယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိတာေပါ့။ သူတို႔ ဆိုတာက . . . က်န္တဲ့ရင္းရဲက ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ တကိုင္ကိုင္နဲ႔ သိပ္မေ၀းေတာ့တဲ့ သူတို႔ သြားရမယ့္ အလွည့္ကို ေစာင့္ေနၾကတယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ စိမ္းစိမ္းစိုစိုေတြလည္း ဒကာမႀကီး စိုက္ခဲ့တဲ့ အပင္ေတြပါပဲ။
အဲဒါေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ လန္းဆန္းႏိုင္မလဲ ဆိုတာေတာ့ အေျခအေန အခ်ိန္အခါကို ဘယ္သူ သိႏိုင္မွာလဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိုက္ပ်ိဳးေရး ပါေမာကၡ ဆရာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ပီတိေတြစားၿပီး ဒီေန႔ကစ ႏွစ္တစ္ရာတိုင္ေအာင္ ဆက္လက္ စိမ္းလန္းႏိုင္ပါေစ။
:)
ေမတၱာျဖင့္
အာစာရ
-----
Comment:
၁ဂရက္ေန႔ ေမွာင္ရီပ်ိဳးမွ ရြာေရာက္တာ၊ ေက်ာင္းပိတ္မွာမို႔ မေစာင့္ေတာ့ပဲ ၁၉ရက္ေန႔ ေစာေစာျပန္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အပင္စိမ္းစိမ္းေတြ ဓာတ္ပံု မရိုက္ခဲ့ရဘူး။ အရင္တုန္းက ရိုက္ထားတဲ့ လူပင္ဓာတ္ပံုကိုပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။
0 မွတ္ခ်က္ေရးရန္:
Post a Comment