Sunday, January 31, 2010
Friday, January 29, 2010
ၾသဝါဒ ပါတိေမာက္ အခါေတာ္ေန႔
ေက်းဇူးႀကီးမား လွတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႔ ေက်းဇူးေတာ္ အစုံစုံဂုဏ္ေတာ္ အနႏၱ မ်ားစြာ ထဲမွ ေပၚလြင္ထင္ရွား တဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ ကုိးပါးကုိ ေန႔စဥ္ ရြတ္ဆုိပူေဇာ္ ေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အခုရက္ပုိင္းအတြင္း ဆရာႀကီး ဦးေရႊေအာင္ ေရးသားတဲ့ ဗုဒၶ-ေလာကသားတုိ႔ရဲ႔ အႏႈိင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္ (ကုိယ္က်င့္ဗုဒၶဝင္) စာအုပ္ကုိ ဖတ္႐ႈေနခဲ့တာ လက္က မခ်ခ်င္ေလာက္ပါပဲ။
ဆရာႀကီး ရဲ႔ ထူးျခားတဲ့ အေရးအသားမွ တဆင့္ အေလာင္းေတာ္ ဘဝ ကတည္း က ေလာကအက်ဳိး စီးပြားအတြက္ ၾကင္နာေသာစိတ္ထားသက္သက္ျဖင့္ အနစ္နာခံခဲ့တာေတြကုိ ဖတ္ရင္းမ်က္ရည္ ဝဲသည္ထိ ၾကည္ညဳိမိိပါတယ္။ လႈိက္လဲွ ထက္သန္ေသာ နက္ရႈိင္း မႈ တစ္မ်ဳိး စိတ္သႏၱန္ ၌ ပူးဝင္လွ်က္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေလးနက္ရုိက်ဳိး စြာ ထုိင္လုိ႔ ကန္ေတာ့မိ ပါေတာ့တယ္။
အပၸမာဒ ပုံျပင္မ်ားေရးသားတဲ့ ဆရာေတာ္ ေတာ္ဝင္ႏြယ္ ရဲ႔ စကားလုံးမ်ား ကလည္း မွတ္ေလာက္သား ေလာက္ေအာင္ ထိဝင္စူးရွေစပါတယ္။
“ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႔ တရားေတာ္ေတြဆုိတာဟာ အေလာင္းေတာ္ ဘဝကတည္းကုိ က ကရုဏာ၊ ပညာတည္းဟူေသာ လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ပါရမီ (၁၀)ပါးဆုိတဲ့ တူရြင္းကုိ ကုိင္ၿပီး ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာ တစ္သိန္းတုိင္ေအာင္ အသက္၊ေသြး၊ ေခၽြး၊ ဘဝ ေပါင္းမ်ားစြာ စေတးၿပီး ရွာေဖြတူးေဖာ္ခဲ့ရတဲ့ ဓမၼရတနာေတြပါ“….တဲ့။
အရင္ ကပြားထုံ ေနတဲ့ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ေတြ အျပင္ ေလးစားဖြယ္ အတုယူဖြယ္ ၊ စံျပဳဖြယ္ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ ႏွလုံးသားထဲသုိ႔ တုိင္ေအာင္စိမ့္ဝင္ရင္း ျပက္ျပက္ထင္ထင္ သိမွတ္ဆင္ျခင္ မိကာ ပြားမ်ားေနမိတဲ့ ဗုဒၶႏုႆတိဘာဝနာ ျဖစ္လာခဲ့ရပါတယ္။ သည္ တရားျမတ္ရတနာေတြကုိ အသက္နဲ႔ထပ္တူေစာင့္ေရွာက္မယ္ ၊ျပန္႔ပြားေစမယ္ ဆုိၿပီးလည္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်မိခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႔အားလုံးရဲ႔ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျမတ္စြာ သခင္ဟာ ဘုရားျဖစ္ၿပီးေတာ့လည္း ေလာက အက်ဳိးစီးပြားကုိ သက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္၊ ဝါ-ေလးဆယ့္ငါး မရပ္နားပဲတရားေရေအးအျမဳိက္ေဆးကုိ တုိက္ေကၽြးခဲ့စၿမဲပဲ မဟုတ္ပါ လား။ သည္ေန႔ဟာလည္း ထူးျခားတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္ ၿပီးထူးျခားမြန္ျမတ္တဲ့ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြ ကုိေလာက သား တုိ႔ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ခ်မွတ္ခဲ့တာပါပဲ။
သည္ေန႔က်ေရာက္တဲ့ တပုိ႔တြဲလျပည့္ ဆုိတာကေတာ့ ဘုရားရွင္တုိင္းသည္ တပည့္သားတုိ႔အား ၾသဝါဒေပး ေတာ္မူ သည္ကုိအေၾကာင္းျပဳ၍ အဲဒီေန႔ကုိ ၾသဝါဒပါတိေမာက္ အခါေတာ္ေန႔ လုိ႔သတ္မွတ္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
တပုိ႔တြဲ လျပည့္ ရဲ႔ ထူးျခားခ်က္ ေတြက ေတာ့အမ်ားႀကီး ပါပဲ။
အရွင္သာရိပုတၱရာ ရဟႏၱာ ျဖစ္ေတာ္မူေသာေန႔ျဖစ္ျခင္း။
ပညာ အရာ ဧတဒဂ္ရတဲ့ အရွင္သာရိပုတၱရာ နဲ႔ တန္ခုိးအရာ ဧတဒဂ္ရတဲ့ အရွင္ေမာဂၢလန္ တုိ႔ ဧတဒဂ္ရတဲ့ေန႔ ျဖစ္ျခင္း။
အဂၤါ ေလးရပ္နဲ႔ ျပည့္စုံေသာ ရဟန္း ပရိသတ္တုိ႔ အလုိအေလ်ာက္ စုေဝး မိေသာေန႔ျဖစ္ျခင္း။
ဘုရားရွင္ အဆုံးအမ ၾသဝါဒ ႏွင့္ ပညတ္ေတာ္ မူအပ္ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ ပါတိေမာက္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဘုရားရွင္အားလုံး ၾသဝါဒ ပါတိေမာက္ ဂါထာကုိ ရြတ္ၿမဲ ျပၿမဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အပါယ္ေဘးမွ ကင္းေဝးေစတဲ့ အဆုံးအမကုိ ၾသဝါဒလုိ႔ေခၚပါတယ္။ ထုိၾသဝါဒ မိန္႔ၾကားေတာ္မူျခင္းကုိ ၾသဝါဒ ပါတိေမာက္ျပတယ္လုိ႔ေခၚဆုိရပါတယ္။
အဲဒီပါတိေမာက္က ၾသဝါဒပါတိေမာက္ နဲ႔ အာဏာ ပါတိေမာက္ ဆုိၿပီး ႏွစ္မ်ဳိး ႏွစ္စား ရွိပါတယ္။ ၾသဝါဒ ပါတိေမာက္ကုိ ျမတ္စြာဘုရားတုိ႔သာ ျပဳခြင့္ရွိပါတယ္။ တပည့္သာဝက တုိ႔ ျပခြင့္မရွိပါဘူး။ တပည့္သံဃာေတြက အာဏာပါတိေမာက္ကုိသာ ျပခြင့္ရွိပါတယ္။
သက္ေတာ္ရွည္တဲ့ ဘုရားရွင္တုိ႔ဟာ ၾသဝါဒပါတိေမာက္ ကုိ အသက္ထက္ဆုံး ျပေတာ္မူၾကပါတယ္။ သက္တမ္းတုိေသာဘုရားရွင္တုိ႔သည္ ၾသဝါဒပါတိေမာက္ကုိ ဝါေတာ္ -၂၀ အတြင္းမွာသာ ျပေတာ္မူၾကပါတယ္။
ေလာဘ၊ေဒါသ ၊ ေမာဟ စရုိက္မ်ားမ်ားထူေျပာခ်ိန္တြင္ ၾသဝါဒတည္ၿမဲရန္ ခဲယဥ္းေသာေၾကာင့္ ၊ ဝါေတာ္ -၂၀ လြန္လွ်င္၊ တပည့္သံဃာတုိ႔အား ၊ အာဏာပါတိေမာက္ကုိ ျပေစရပါတယ္။
ဘုရားရွင္တုိ႔သည္ ၾသဝါဒ ပါတိေမာက္ကုိ
- တပုိ႔တြဲ လျပည့္ႀကဳံႀကဳိက္ျခင္း ။
- ဧဟိဘိကၡဴ ၊ရဟန္းခ်ည္းသာ ျဖစ္ျခင္း။
- ဆဠာ ဘိည ပဋိသမၻိဒါပတၱ ရဟႏၱာခ်ည္းျဖစ္ျခင္း။
- မည္သူမွ မပင့္ဖိတ္ပဲ စုေဝးမိျခင္း။
ဤ အဂၤါေလးခ်က္နဲ႔ ျပည့္စုံမွ ျပၿမဲျဖစ္ပါတယ္။ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား သည္ မဟာ သကၠရာဇ္၊ ၁၀၃ ခုႏွစ္၊ တပုိ႔တြဲလျပည့္ေန႔တြင္ ၊ အထက္ေဖၚျပပါ အဂၤါ ေလးရပ္ ႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ကႆပညီေနာင္ ရွင္တစ္ေထာင္၊ ရွင္သာရိပုတၱရာ ႏွင့္ ရွင္မဟာေမာဂၢလန္ ႏွင့္ တပည့္ရဟန္း ၂၅၀ စုစုေပါင္း ရဟႏၱာ ၁၂၅၂ ပါးတုိ႔အား ဂါထာသုံးပုဒ္ ၊ ျဖင့္ ၾသဝါဒ ပါတိေမာက္ျပေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ၾသဝါဒပါတိေမာက္ဂါထာ ဟာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာကုိ ေဟာၾကားထား လုိ႔ ပိဋကတ္သုံးပုံ အႏွစ္ခ်ဳပ္တရား လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ၾသဝါဒ ပါတိေမာက္ ဂါထာ အတုိင္း လုိ္က္နာက်င့္ႀကံမယ္ဆုိရင္ ကုိယ္၊ႏႈတ္၊စိတ္ယဥ္ေက်း လိမၼာ ၿပီး အုိ၊နာေသလြတ္တဲ့နိဗၺာန္ကုိ မလြဲမုခ်ေရာက္ၾကရမွာ အမွန္ပါ။
ဘုရားရွင္ အဆူဆူတုိ႔ဆုံးမၿမဲျဖစ္တဲ့ ၾသဝါဒ ဂါထာ သုံးပုဒ္ကုိ ပူေဇာ္ရင္း ၾသဝါဒ အတုိင္း က်င့္ႀကံႀကဳိးကုတ္ အားထုတ္ ၾကရေအာင္ ေရးသား ခ်င္ပါတယ္။
၁။ ခႏၱီ ပရမံ တေပါ တိတိကၡာ၊
နိဗၺာနံ ပရမံ ဝဒႏၱိ ဗုဒၶါ
န ဟိ ပဗၺဇိေတာ ပရူပဃာတီ၊
နသမေဏာ ေဟာတိ ပရံ ဝိေဟဌယေႏၱာ။
၂။ သဗၺပါပႆ အကရဏံ၊
ကုသလႆ ဥပသမၸဒါ။
သစိတၱ ပရိေယာဒပနံ၊
ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။
၃။အႏုပဝါေဒါ အႏုပဃာေတာ ၊
ပါတိေမာေကၡ စ သံဝေရာ၊
မတၱညဳတာ ဟ ဘတၱသၼိ ံ။
ပႏၱဥၥ သယနာသနံ ။
အဓိစိေတၱ စ အာယာေဂါ ၊
ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။
စာကုိး ===ဤစာစုကုိ ဆရာေတာ္ မာဂဓီ-သာစည္ေရးသားေသာ အခါေတာ္ေန႔မ်ား စာအုပ္မွ ကုိးကားေရးသား ၿပီး အရွင္ျမတ္ႏွင့္ တကြ၊ ဆရာေတာ္ ေတာ္ဝင္ႏြယ္၊ ဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္ႏွင့္တကြ ဓမၼစာေပေရးသား၍ သာသနာေတာ္ကုိေစာင့္ေရွာက္ၾကေသာ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္တုိ႔အား ရုိေသစြာ ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္။
Thursday, January 28, 2010
ဇာတိမလာေရးႏွင့္ နိဗၺာန္ အျမင္ - ၁၅ (ပုိင္းေလာ့ဆရာေတာ္)
ဉာဏ္နက္ရွဳိင္းပုံ အဆင့္ ဆင့္
-----------------------------
သုိ႔ေသာ္ အတုိင္းအတာ အရ ရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္ခ်င္မွ ျပည့္မယ္ေနာ္။ ဒီတရားကုိ အေၾကာင္းညီ ညြတ္လုိ႔ ဘုန္းဘုန္းမ ေသေသးဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဆက္ေဟာ ဦး မွာ ပဲ။အခုတစ္ခါ တရား နာတာနဲ႔ ၊ ေနာက္တစ္ခါ တရားနာတာ တူမွာ မဟုတ္ဘူး။ ပုိၿပီးသေဘာ ေပါက္လာ လိမ့္မယ္။ သိပ္အံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္ေနာ္။
ဘုရားရဲ႔ သာသနာ ၊ အဆုံးအမေတြဟာ သမုဒၵရာေရလုိပဲတဲ့။ အရသာ ကေတာ့ ကမ္းစပ္မွာ လည္းအငံဓာတ္ရွိတယ္။ ေရလယ္ မွာလည္းဒီအတုိင္းပဲ။ သုိ႔ေသာ္ အနက္ခ်င္းေတာ့မတူဘူး ။ သေဘာေပါက္ရဲ႔လား။ တဏွာ အစပ္ျပတ္တာေတာ့ အတူတူ ပဲေနာ္။နိဗၺာန္ပဲေနာ္ ။ သုိ႔ေသာ္နက္ရွဳိင္း ပုံခ်င္းေတာ့မတူဘူး။ ႏွစ္ၾကာေလ ပုိနက္ရွဳိင္းေလပဲေနာ္၊ သေဘာေပါက္ ရဲ႔လား။
သုိ႔ေသာ္ ဒီအသိေလးကုိေတာ့ လြယ္တယ္လုိ႔သြားမေျပာလုိက္နဲ႔။ လြယ္တယ္ ဆုိရင္ ဘုရားရွင္ ေမးတဲ့အတုိင္း ပဲေမးရလိမ့္မယ္။ ( ျပတ္ပါေတာ့လား၊ ခ်က္ခ်င္း ရဟႏၱာ ပါေတာ့လား) လုိ႔ေမးရ လိမ့္မယ္။ အၿပီးျပတ္သြားတယ္ဆုိရင္ အရဟႏၱာ လုိ႔ ေခၚတယ္ေလ..။ သေဘာ ေပါက္ တယ္ေနာ္။ ျဖတ္ႏုိင္ပါ့မလား ။ မရေသးဘူး။ ေမ့ၿပီးပါ-ပါ သြားဦးမွာ ပဲေနာ္။
သုိ႔ေသာ္ ဒီေလာက္သိတယ္ဆုိရင္ပဲဝမ္းသာရလိမ့္မယ္။ ဒီေလာက္သိတယ္ဆုိရင္ပဲ ဘုရားရွင္ က အမိန္႔ရွိတယ္။စူဠေသာတာပန္ဉာဏ္လုိ႔ေခၚတယ္။ လူကုိေပးတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဉာဏ္ကုိေပးထားတဲံ အမည္ေနာ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေသာတာဆုိတာ ----နိဗၺာန္ေရအလ်င္လုိ႔ေျပာတာတဲ့ ။ နဂုိရွိၿပီးသား လမ္းေၾကာင္းႀကီးေနာ္။နဂုိ သဘာဝသည္ ေပၚသမွ်ေပ်ာက္ျပတာပဲရွိတယ္။အဲဒီေရအလ်င္လုိ အျမင္မွား ၊ အထင္မွားတာေတြကုိ ဖယ္လုိက္တဲ့ (ပညာအလင္း)နဲ႔ ။ ပတၱိ ---- ဆုိတာ ဉာဏ္နဲ႔ထိေတြ႔သြားၿပီ ။ ဆုိက္ေတြ႔သြားၿပီ။ ရေတာ့ရသြားၿပီေနာ္။
အခုေနမ်က္စိမွိတ္ၿပီး ကုိယ့္အိမ္ေတြ ၊ ကုိယ့္ကုိယ္လုံးေတြကုိ ေဖာ္ၾကည့္လုိက္ပါအုံး။ မဟုတ္မွန္းသိလုိက္ရင္ ဉာဏ္နဲ႔ထိေတြ႔ၿပီး ေပ်ာက္သြားတယ္ေနာ္ ။ တံလွ်ပ္လုိ႔သိလုိက္ရင္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒီေလာက္သိဘုိ႔ေတာင္ လြယ္တာမွ မဟုတ္တာ ။ ပါရမီ ဉာဏ္ပါလုိ႔သ သိတာ လုိ႔ မွတ္ပါ။
တစ္ေလာကလုံးသိမ္းလုိက္လည္းရတယ္။ မ်က္စိေလးမွိတ္ၿပီး တစ္ေလာကလုံးၿခဳံၾကည့္လုိက္၊ ကုိယ့္မ်က္ႏွာ ကအစ ၊ အကုန္လုံး ၿခဳံၾကည့္လုိက္၊ ေပၚတာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုတည္း ဒီမွာေပၚတာ မဟုတ္လား။ ေပၚတာကုိ တံလွ်ပ္ လုိပဲလုိ႔သိလုိက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ ၿမဲမလားေပ်ာက္မလား။ မၿမဲဘူး ေပ်ာက္ သြားတယ္ေနာ္။ အဲဒီ အခါကုိ တဏွာ လာပါ့မလား။ ရေတာ့ရေနၿပီေနာ္။ သေဘာေပါက္တယ္ေနာ္။ သုိ႔ေသာ္အားနည္းတယ္။
ဝိပႆနာဉာဏ္ေတာ့ရၿပီ။ ေလာကီမဂ္ဉာဏ္ေတာ့ရၿပီ။ ေလာကီ မဂ္ဉာဏ္လုိ႔ေခၚတယ္တဲ့။ ဒီက စရမွာေနာ္။ ဒီ အခ်ိန္မွာ နိဗၺာန္လုိ႔ေရာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မက်ႏုိင္ဘူးလား။ ရဲရဲဆုံးျဖတ္ ခ်က္ခ်လုိက္ပါ။ အဲဒီလုိျမင္တဲ့အခုိက္မွာ တဏွာ မလာေသာေၾကာင့္ နိဗၺာန္ေပၚသြားၿပီ။ ျမင္တာသည္ နိဗၺာန္ ျမင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ခႏၶာခ်ဳပ္တာကုိ ျမင္လုိက္တာ ။
ဒီခႏၶာ အေပါင္းအစုရဲ႔သေဘာေၾကာင့္ အာရုံသိလုိက္တဲ့အခါ ေပ်ာက္သြားတယ္ေနာ္။ ေပ်ာက္သြားတာသည္ ခႏၶာ ခ်ဳပ္တာ။ ဘဝ တစ္ခုလုံးခ်ဳပ္လုိက္တာ။ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ရုပ္-နာမ္ ေပါင္းေလာင္တဲ့သေဘာတရားသည္ ျပန္လာပါ့မလား။ ျပန္မလာေတာ့ဘူးေနာ္။ မလာတာကုိနိေရာဓ ေခၚတယ္။
အရွဴခံခႏၶာ (ဘဝ)ကုိ ကာလႏွင့္ယွဥ္ ရွဴမွတ္ရန္ အေရးႀကီးပုံ
------------------------------------------------------------
ကာလ ႏွင့္ျဖတ္ရေအာင္ေနာ္ ။ ခုန ကတရားပြဲစခါနီးမွာ သီလယူခဲ့တဲ့ၾကားသိစိတ္ ၊ ခံစားမႈ အရိပ္ေတြ ဟာ ျပန္လုိခ်င္ရင္ရပါ့မလား။ (မရေတာ့ပါဘူး …ဘုရား)။ ဟုတ္တယ္။ ရုပ္ေတြ၊ စိတ္ေတြဟာ ၊ မ်က္ေတာင္ တစ္ခတ္မွာ စိတ္က ကုေဋေပါင္းတစ္သိန္းေက်ာ္ ႏႈန္း ၊ရုပ္ကငါးေထာင္ေက်ာ္ႏႈန္း။ ေပါင္းေလာင္သြား ၿပီး ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ( အသစ္--အသစ္) ပဲလာမယ္။ အေဟာင္းမလာေတာ့ဘူး။ သေဘာေပါက္ၿပီလား။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ဒါကုိ နိေရာဓ လုိ႔ေခၚတယ္။ သေဘာေပါက္တယ္ေနာ္။ အသက္တစ္ခါရွဴမယ္ေနာ္။ ရွဴဆဲကာလ ေပၚသမွ် ဟာ ထုတ္ဆဲကာလ မွာ ျပန္လာ ပါ့မလား။ (မပါပါဘူးဘုရား)။ရွင္းရွင္းလင္းေလးဟာကုိ ဒီအတုိင္းသြားၾကေနာ္။အိမ္ေရာက္ရင္ ဆက္ က်င့္ၾက ေနာ္။
တစ္ခါ ထုတ္ဆဲကာလမွာ ေပၚတဲ့အရိပ္ ၊ အမူအရာေတာြဟာ ျပန္ရွဴရင္ ပါပါ့မလား။ (မပါပါဘူးဘုရား)။ က်န္ခဲ့ၿပီ မရွိဘူးလုိ႔သိရမယ္။ ဘဝတစ္ခုလုံးေသတာေနာ္။ တစ္ခါ ျပန္ရွဴမယ္။ (ထိရင္းထိရင္း) နဲ႔ ရုပ္-နာမ္ေပါင္းေလာင္ ၿပီးေတာ့ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားတယ္။ ျပန္လာပါ့မလား။ (မလာပါဘူး ဘုရား)။ အဲဒီ အတိုင္းသြားၾကေနာ္။ ဘာနဲ႔ျဖတ္ လဲဆုိေတာ့ကာလ နဲ႔ျဖတ္ရတယ္။ နားလည္ၿပီေနာ္။ ေနရာနဲ႔မသြားနဲ႔။ အခ်ိန္ကာလနဲ႔သြားပါ။ ေနရာနဲ႔မလုိက္နဲ႔။ အခ်ိန္နဲ႔သြားပါ။ အေပါင္းအားျဖင့္ ေနရာနဲ႔ မလုိက္ရဘူးေနာ္။ အေပါင္းအားျဖင့္ ေပၚသမွ်သည္ အခ်ိန္နဲ႔ယွဥ္သြားရမယ္။
ဒီစကားကုိဘုန္းဘုန္းက က်မ္းဂန္အလြတ္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားေဟာ အတုိင္းေျပာတာပါ။ နတ္ေတြႀကဳိက္လြန္းလုိ႔ ၄-ႀကိမ္က်ေအာင္ဘုရားေဟာရတဲ့တရားရွိတယ္။ ဥပရိပဏၰာသ မွာ ရွိတယ္။
ဘေဒၵကရတၱသုတ္ လုိ႔ေခၚတယ္။ ေလးခါေတာင္ဘုရားကေဟာရတယ္။ အတိတ္ခႏၶာသုိ႔လည္း အစဥ္မလုိက္ရာ။ အနာဂတ္ခႏၶာ သုိ႔လည္း မေတာင့္တရာ ။
အတိတ္ခႏၶာသည္ ခ်ဳပ္ၿပီး ၿပီ။ အနာဂတ္ခႏၶာလည္းေရာက္မလာေသး။ပစၥဳပၸန္ ျဖစ္ေသာ သေဘာတရားကုိ ထုိထုိျဖစ္ဆဲခဏ ၌သာလွ်င္ ဝိပႆနာရွဴေသာပုဂၢဳိလ္သည္တြန္႔တုိျခင္း၊ ပ်က္စီးျခင္းမရွိေသာ ထုိ ဝိပႆနာရွဴမႈကုိ အဖန္ဖန္ပြားမ်ားရာ၏။
ဘယ္သူသည္ မနက္ျဖန္ေသရမည္ကုိ သိႏုိင္အံ့နည္း။ ယေန႔ပင္လွ်င္ အားထုတ္သင့္ေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အလုပ္ကုိ ျပဳလုပ္သင့္၏။ ငါတုိ႔မွာ မ်ားေသာ စစ္သည္ရွိေသာ ထုိေသမင္း ႏွင့္ခ်ိန္းခ်က္ထားမႈ သည္မရွိသည္သာတည္း။
ဤသုိ႔ေနေလ့ရွိေသာ လြန္စြာအားထုတ္ျခင္း ရွိေသာ ေန႔ညဥ္႔ပတ္လုံး။မပ်င္းမရိအားထုတ္ေသာ ထုိရဟန္းကုိ စင္စစ္ (ေကာင္းေသာညဥ္႔တစ္ညဥ္႔ရွိေသာ ရဟန္း )ဟူ၍ ကိေလသာၿငိမ္းေအးၿပီးေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏ -တဲ့။
ဒါက တရားေတာ္မူရင္းလုိ႔ မွတ္ၾကပါ။ အက်ဥ္း ဥေဒၵသ လုိ႔လဲေခၚပါတယ္။ ဝိပႆနာ ရွဴတယ္ဆုိတာ ကလည္း
(ဝိပႆနာ= ပညတၱိ ံ ႒ေပတြာ ဝိေသေသန ပႆတီတိ ဝိပႆနာ ) ပညတ္ကုိ ပယ္ခြာ၍ ပရမတၱအရွိကုိ ပညာနဲ႔သိျမင္တာ ဝိပႆနာလုိ႔ ဆရာတုိ႔ဆုံးမ ထားၾကပါတယ္။ ပညာ နဲ႔ (ပညာဦးစီးေသာစိတ္ျဖင့္) သိျမင္တာ ဝိပႆနာ ။
အတိတ္ခႏၶာကုိ အစဥ္မလုိက္ရဘူးတဲ့။ ……..အာရုံသိသေဘာ ကုိ ခႏၶာလုိ႔ေျပာတာေနာ္။ သူဟာခ်ဳပ္ၿပီး ၿပီတဲ့ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ စဥ္းစား။ အခုေျပာရင္းနဲ႔ပဲ မၾကားလုိက္ဘူး လား။ (ၾကားလုိက္ပါတယ္ဘုရား)။မေနာမေပၚဘူးလား ။ (ေပၚပါတယ္ဘုရား)။
ပုံရိပ္ေတြဟာ မရွိေတာ့ဘူးေနာ္။ ျပန္ေတြးလုိ႔ေရာ ရမလားလုိ႔စဥ္းစား။ ေတြးလုိ႔ရမလား ရွာရေအာင္။ သမုတိသစၥာအားျဖင့္ ရတယ္လုိ႔ ေျပာမယ္ထား။ ပရမတၳသစၥာကုိ ေျပာရေအာင္ေနာ္။ ျပန္ေတြးမယ္။ တရားပြဲစခါစက သီလယူခဲ့တာကုိျပန္ေတြး မယ္။ အမူအရာေတြ ေပၚမလာဘူးလား။ (ေပၚလာပါတယ္ဘုရား)။ ဒီလုိေပၚလာတာသည္ ဟုိအခ်ိန္က ရုပ္နာမ္ ျပန္ေပၚလာတာလား။ အသစ္ေပၚတာလား ။ (အသစ္ေပၚလာတာပါဘုရား)။ ေတြးလုိ႔ရတယ္ေနာ္။အတိတ္ ရုပ္နာမ္ ျပန္လာါ့မလား။ (မလာပါဘုရား)။ သေဘာေပါက္ၿပီ္လား။
အတိတ္ ရုပ္-နာမ္က ျပန္လာပါ့မလား။ အတိတ္ကုိေတြးလုိပကုိ မရတာပဲေနာ္။ အထင္မွားေၾကာင့္ အတိတ္ထင္တာ ။ ေစာေစာ ကေျပာသလုိပဲ။ အထင္မွားေၾကာင့္ အတိတ္ထင္တာ ။ ေစာေစာ ကေျပာသလုိပဲ တံလွ်ပ္ကုိ ေရမွတ္ထင္တာ လုိေပါ့။ အတိတ္ထင္တာ ဟုတ္မွ မဟုတ္ပဲ။ အခုေတြးလုိ႔အခုေပၚတာကုိ အတိတ္လုိ႔ထင္ေနၾကတာ။
အနာဂတ္ခႏၶာ ကုိ မေတာင့္တရဘူးတဲ့ ။ ေပၚမလာေသးလုိ႔တဲ့ ။ အာရုံ၊ဒြါရမတုိက္ေသးလုိ႔။ ေပၚလုိ႔မရေသးဘူး။ ဟုတ္မဟုတ္စဥ္းစား။ ခုေနေျပာမယ္။ တရားပြဲၿပီးရင္ အိမ္ျပန္မယ္လုိ႔ ေတြးလုိက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ အမူအရာေတြ ေပၚမလာဘူးလား။ (ေပၚလာပါတယ္ဘုရား)။ ေပၚလာတာသည္ တရားပြဲၿပီးမွ ေပၚမဲ့ ရုပ္-နာမ္လား ။အခုေပၚတာလား ။(အခုေပၚလာတာပါဘုရား)။
အခုေတြးလုိ႔အခုေပါင္းေလာင္တာ အနာဂတ္ဟုတ္ပါ့မလား။(မဟုတ္ပါဘူး ဘုရား)။ အနာဂတ္ေတြးလုိ႔မရဘူးေလ..။ တကယ့္တရားနယ္ ပယ္မွာ ၊ပရမတၳ နယ္ ပယ္ မွာ ၊ အနာဂတ္ဆုိတာ မရွိ တာပဲ။ အနာဂတ္ခႏၶာ ဆုိတာ မရွိဘူး။
ကာလဆုိတာသည္ ပရမတၳတရားမဟုတ္၊ ပညတ္တရားျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္မရွိတဲ့တရား။ ကာလ ဆုိတာ တကယ္မရွိဘူး။ တကယ္ျဖစ္ေနတာက အာရုံသိ-သေဘာတရားကျဖစ္ေနတာ။ စိတ္ ေစတသိတ္၊ ရုပ္ေတြ တကယ္ျဖစ္ေနတာ။
ဒီေတာ့ ၊ အဲဒီ သိသေဘာတရားကုိ ကာလ အထင္မွားသတ္မွတ္တာ ကာလသည္ တကယ္ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာကနယ္ ပယ္မွာ သုံးပါ။ အလုပ္ခြင္မွာ မသုံးပါနဲ႔။ အလုပ္ခြင္က သိသေဘာကုိ ေလာကထဲသြားမသုံးပါနဲ႔။ မနက္ျဖန္မရွိဘူး ဆုိတာမ်ဳိးသြားမလုပ္ပါနဲ႔။ မေန႔က အေၾကာင္းလာမေျပာ နဲ႔လုိ႔ မလုပ္ပါနဲ႔။
Subscribe to:
Posts (Atom)